شايد همين الان که در حال خواندن اين متن هستيد، در حال جويدن ناخن يا پيچاندن موي سرتان باشيد. اگر چنين عادتي را داريد، جاي نگراني چنداني نيست.
پژوهش اخير که در دانشگاه مونترال انجام شده نشان مي‌دهد رفتارهاي ناخودآگاه مانند ناخن جويدن، ابعادي ديگر از شخصيت شما را بازگو مي‌کند.
افرادي که به طور کلي صبور نيستند و يا به راحتي خسته و مايوس مي‌شوند، راحت‌تر درگير رفتارهاي تکراري اين چنيني مي‌شوند. مهمترين اين رفتارها ناخن جويدن، کشيدن مژه‌هاي چشم و اختلال Excoriation يا "پوست رفتگي" است.
اين پژوهش در شماره ماه مارس ژورنال درمان رفتاري روان‌پزشکي تجربي به چاپ رسيده و «کمال‌گرايي» را دليل آن مي‌داند.

دکتر کيرون اُکانر، استاد روان‌پزشکي دانشگاه و محقق اصلي اين پژوهش، مي‌گويد: «ما اعتقاد داريم افرادي که اين رفتار وسواسي را انجام مي‌دهند، شخصيتي کمال‌گرا دارند. به اين معنا که آن‌ها نمي‌خواهند کارها را با سرعت معمولي انجام دهند. زماني که اين به خواسته خود نرسند، دچار ياس، بي‌تابي و نارضايتي مي‌شوند. ميزان خستگي نيز در اين افراد بيشتر است.»
پژوهشگران در اين مطالعه بر روي 48 شرکت‌کننده کار کردند که نيمي از آن‌ها چنين عادت‌هايي را به طور منظم انجام مي‌دهند. افرادي که چنين عادت‌هايي را نداشتند، گروه کنترل اين مطالعه را تشکيل مي‌دادند. از تمامي شرکت‌کنندگان سوالاتي راجع به وضعيت روحي آن‌ها پرسيده شد.
افرادي که سابقه بي‌قراري داشتند، از رفتارهاي اين چنيني به مراتب بيشتر استفاده مي‌کردند. اگر کسي ناخن‌هايش را هر چند وقت يک‌بار بجود اصلا جاي نگراني نيست، زيرا آسيبي متوجه چنين فردي نيست. در واقع، پژوهشگران معتقدند که اين رفتارها اهداف زودگذر را دنبال مي‌کنند، به ويژه زماني که فرد نمي‌تواند با انرژي و سرعت بيشتري کار خود را انجام دهد.
اُکانر مي‌گويد: «اثرات مثبت اين رفتارها، تحريک و تنظيمِ هيجان و احساس است. اما عامل اين رفتار به طور کلي ياس و بي‌تابي است.»

زماني که نتوان جلوي اين رفتارها را گرفت و اين رفتارها با زندگي تداخل ايجاد کنند، مي‌توان آن‌ها را در دسته «اختلال رفتاري» جاي داد. اليويا مان يکي از بازيگران هاليوودي است که از «وسواس‌ مو کنيِ»‌ مژه‌ها رنج مي‌برد
او مي‌گويد: «من ناخن‌هايم را نمي‌جوم، اما مژه‌هايم را يکي‌يکي مي‌کنم. درد ندارد، اما خيلي کار آزاردهنده‌اي است.»
اما چگونه مي‌توان اين رفتارها را درمان کرد؟ به اعتقاد اکانر اکنون دو راه درمان وجود دارد. يک درمان رفتاري که در آن، يک کار ديگر جايگزين آن عادت مي‌شود. راه مجزاي ديگري نيز وجود دارد که بر روي عوامل ايجاد تنش، مانند کمال‌گرايي و افکار منفي، تمرکز مي‌کند.